Duch z browaru Baba Jaga

Wygląd. Ciemnozłociste, zamglone. Piana barwy złamanej bieli, wysoka na jeden palec, drobna i średnio trwała. Lacing dość słaby.

Aromat. Bonduelle. Kukurydza z puszki. I to taka przykrywająca wszystko inne. Gdzieś tam w tle jest jakby nieco kwiatowości, troszeczkę sosny, ale naprawdę na granicy wyczuwalności.

Smak. W smaku przeszkadza wyczuwana retronosowo kukurydza. Po zatkaniu nosa jest znacznie lepiej: smak jest delikatny, zbalansowany, z odrobiną słodowości i całkiem przyjemną cytrusową nutką od chmielu, wybijającą się nia pierwszy plan. Wytrawne.

Goryczka. Średnia do niskiej, trochę zalegająca, ziołowo-leśna.

Odczucie w ustach. Półpełne, nisko wysycone.

Ogólne wrażenie. Daje się to wypić przy zatkanym nosie, ale ogólnie jest słabo. Smak jest mało wyraźny, goryczka mimo wszystko za bardzo wychodzi na pierwszy plan i zalega. Jak dotąd najsłabsze piwo z Baby Jagi, jakie degustowałem, ewidentnie ta warka nie wyszła. A szkoda, bo ma zadatki na naprawdę przyjemne, gładziutkie, mega orzeźwiające piwko. Cóż, następnym razem na pewno będzie lepiej.