Flying Circus, Kraftwerk

Latający Cyrk. Taką nazwą Kraftwerk niejednego fana brytyjskich komików skusi do zakupu. Na pewno tak się stało w moim przypadku, nawet pomimo faktu, że styl w żaden sposób mnie nie emocjonuje, a w składzie wręcz znajduje się kokos, którego, oględnie mówiąc, fanem nie jestem. No ale sprawdźmy, cóż to za wynalazek.

Wygląd. CIemnozłociste, leciutko zamglone. W szkle widać dość intensywnie unoszące się bąbelki dwutlenku węgla. Piana wysoka na jeden palec, drobna, barwy niemal białej. Średnio trwała i dość lepka, zostawiająca zdobienie na szkle.

Aromat. Dusząco słodki. Wyraźna karmelowa baza słodowa. Pod nią czuć chmiele, ale są schowane za słodem. Jest głównie kwiatowo, czuć też leciutką siarkę. Kokosa bym się tam w życiu nie doszukał, gdybym nie przeczytał składu, a i to jest na granicy percepcji i sam nie jestem pewien, czy go sobie nie wmawiam.

Smak. Wytrawne, z wyczuwalną kwaskowością; przywodzi na myśl szampana… albo Bretty. Zakładam, że to hibiskus. W smaku również pojawia się leciutka kwiatowość, czy może raczej pyłek. W finiszu jest grejpfrut. Nie stwierdziłem kokosa.

Goryczka. Średnia, choć mocno wyczuwalna w tak wytrawnym piwie; grejpfrutowa.

Odczucie w ustach. Bardzo lekkie, ocierające się o wodnistość. Wysycenie średnio-wysokie, ale z dużą ilością malutkich, niedrapiących gardła bąbelków; daje to szybkie uczucie pełności w żołądku, kończące się oczywiście beknięciem.

Ogólne wrażenie. W zasadzie nie wiem, czego ja się po tym piwie spodziewałem. Na Kraftwerku przejechałem się wielokrotnie, a i z piw z kokosem jakoś jeszcze nie trafiło się nic, co by mnie porwało. Kupiłem tak naprawdę dla nazwy, jakże kojarzącej się z Latającym Cyrkiem Monty Pythona. Kokos gdzieś się zapodział, za to nie pierwszy już raz przeżyłem uderzenie karmelu (na szczęście tylko w aromacie). Powiem tak: piwo jest poprawne, rześkie i pijalne. Ale co z tego, skoro nie porywa, nie zaskakuje. Niezłe na ochłodę. Do pomlaskania z łatwością można znaleźć coś lepszego.