Steebrugge Wit z browaru Palm

Z czeluści szafy wygrzebałem ostatnio jakiegoś Witbiera. Steenbrugge Wit, cokolwiek by to nie było i skądkolwiek by się tam nie wzięło. Stał chyba kilka miesięcy, ale jest w terminie – na kontrze widnieje data 17 kwietnia 2017. Uwarzył toto Palm, a na kontrze informacje są niekompletne. Alkohol, informacja o alergenach (słód) i producent. No i jeszcze wzmianka w wyjątkowo lipnych morskich opowieściach, że piwo jest refermentowane w butelce i wzbogacone gruitem. Dokładny skład nie jest podany, podobnie jak ekstrakt początkowy. Ocena na Ratebeerze nie powala, ale skoro już wydobyłem, to i wypiję.

Wygląd. Słomkowe, dość mętne, w zasadzie nieprzejrzyste. Piana biała, drobno pęcherzykowa i zaskakująco niewysoka. Średnio trwała i średnio lepka, marginalnie zdobi szkło.

Aromat. Jak na witbiera przystało, mamy tu słodkawy aromat skórki pomarańczy oraz kolendrę. W tle bprzebija się też niezbyt wyraźny banan (wyraźniejszy podczas picia, wyczuwany retronosowo). Aromat jest świeży i zachęcający.

Smak. Piwo jest zdecydowanie wytrawne, z bardzo delikatnym zbożowym smaczkiem typowym dla słodu pszenicznego. Po chwili pojawia się posmak słodkawy, pomarańczowy, jakby lekko cukierkowy, a także kontrująca go leciutka ziołowość.

Goryczka. Bardzo niska, delikatnie ziołowa.

Odczucie w ustach. Niska pełnia, wysokie wysycenie.

Ogólne wrażenie. Przyzwoity Witbier, w sam raz do orzeźwienia się. W sumie aż szkoda, że takie lekkie i zwiewne piwo jest lane do takich malutkich buteleczek, bo piło się to jak fajną, lekką oranżadkę. Bez jakiegoś efektu wow, ale to solidna propozycja na ciepły dzień.